Czytanie wrażeniowe jest spotkaniem dziecka z książką za sprawą pośrednika, najczęściej dorosłego, który czyta wraz z dzieckiem wybrany tekst literacki.
Moment startowy sesji czytania - hasło otwierające książkę
„W naszej książce znaleźć można
Radość, mądrość i obawę.
Czy jesteście dzisiaj gotowi
Na tę książkową wyprawę?”
„Trzy razy klaśniemy,
Dwa razy tupniemy,
Wzrok w górę wyrzucimy
i na książkę spojrzymy.”
Czytanie wrażeniowe ma na celu pozostawienie w dziecku (dzieciach) wielu wrażeń, nie tylko tych płynących ze słuchania tekstu i patrzenia na ilustracje zawarte w książkach, ale i wrażeń płynących z ruchu, gestów, emocji wyrażanych mimiką, a nawet z muzyki i tańca na siedząco! Bo czytanie wrażeniowe to smakowanie literatury wszystkimi zmysłami.
Warto zauważyć również, że czytanie wrażeniowe ma angażować nie tylko dziecko, ale również dorosłego. Ten podczas stosowania metody powinien się w pełni oddać czytanemu tekstowi i wejść w interakcję z pociechą. Jeszcze lepszym rozwiązaniem może być wykorzystanie kreatywności w całym procederze i stworzenie specjalnych rekwizytów oraz wyjątkowej przestrzeni.
Relacje z dzieckiem można też wzmacniać, rozmawiając na tematy, które zostały w książce poruszone. Można się pytać o emocje, jakie by mu towarzyszyły, gdyby znalazło się w sytuacji bohatera lub jakie działania, by wówczas podjęło. Taka praktyka pomaga dzieciom już na tak wczesnym etapie lepiej poznać siebie i zrozumieć swoje emocje oraz reakcje. Takie podejście sprawi, że dzieci chętniej będą brały udział we wspólnym czytaniu i może je zachęcić do późniejszego samodzielnego sięgania po różne pozycje literackie.
"Gadu-gadu-gadka,
to książki okładka,
która dla nas się otwiera,
w wyobraźnię nas zabiera”
Propozycje lektury i pomysły na zabawy z książką metodą wrażeniową
Przykładowe aktywności z książki - 777 pomysłów na zabawy z książką
Książka partnerem do tańczenia
Taniec z książką w rzędzie
Spróbuj wymyślić taki układ taneczny, który oddaje na-strój, emocje, działanie zawarte w tytule. Np. książka ze słowami typu radość, wesoły, szczęście będzie w twoich rękach „tańczyła” skocznie, żwawo. Tytuł ze słowem „sen” – powoli, spokojnie itp. Zachęć dziecko, by wymyśliło odpowiedni układ ruchów do wybranej książki, zwracającuwagę na słowa w tytule. W ten sposób budujecie klimatspotkania z książką, taką zewnętrzną otoczkę do przeżyciaemocji, rozbudzenia myślenia i wyobraźni.
Włącz spokojną muzykę i zaproś dzieci, by słuchając ryt-mu, ustawiły się przed tobą w rzędzie. Zacznijcie kołysać się na boki. Podaj pierwszemu dziecku książkę i poproś, by chwilę potrzymało ją w dłoniach, popatrzyło na okładkę i zastanowiło się, o czym może być historia zawarta w środku. Gdy wszystkie dzieci wykonają to zadanie, usiądźcie w kole i po kolei opowiedzcie o swoich domysłach. Teraz otwórz książkę i przeczytaj dzieciom. Czyje skojarzenia były tożsame z wizją autora książki?
Czym pachnie książka?
Książka ma zapach w sensie dosłownym, pachnie papie-rem, drukiem, klejem, starością lub nowością. Za sprawą wyobraźni może też „wydzielać” tajemniczą woń przygody, niespodzianki, radości, zabawy, ale też nudy, strachu, nie-pewności. Przed otwarciem książki obejrzyjcie dokładnie okładkę i grzbiet i odpowiedzcie sobie na pytanie: „Czym pachnie książka?”. Ciekawe, czy dziecko spojrzy na ciebie z wyrzutem i powie: „Przecież książki nie pachną!” albo przyłoży do nosa i spróbuje nazwać zapach papieru, a może otworzy drzwi swojej fantazji i zaskoczy cię stwierdzeniem, że książka pachnie miłością (bo na okładce małe zwierzątko przytula się do większego) albo samochodami (bo na okładce widzi pojazdy).
Książka jako walizka
Przed czytaniem przygotuj z dzieckiem kartonik, może to być pudełko po butach. Włóż do środka sztywną kartką tak, by podzieliła pudełko na dwie komory, mniej więcej równej wielkości. Wytłumacz dziecku, że pudełko to taka walizka, a czytanie książki porównać można do podróży. W trakcie czytania zadaniem dziecka będzie wypisywać na małych karteczkach wyrazy lub całe zdania, które opisują daną sytuację, osobę, zdarzenie, miejsce, czas akcji, dany przedmiot, a potem wkładać te zapisane karteczki do odpowiedniej części pudełka. Po lewej stronie należy wkładać te wiadomości, które są dla dziecka ciekawe, intrygujące, ważne, a po lewej te, które są mało istotne, nieciekawe, banalne, nudne. W ten sposób walizka się zapełni, a dziecko rozczyta książkę, ustosunkowując się do zdarzeń, postaci i sposobu obrazowania świata.
Książka jako bilet
Przed czytaniem zachęć dziecko, by pomyślało o książce jak o bilecie do nieznanej krainy. Podczas czytania mogą mu wtedy towarzyszyć dodatkowe emocje, dziecko nie tylko skupia się na tym, co czyta, ale też stara się znaleźć odpowiedź na pytanie, kto zamieszkuje tę krainę, jak wyglądają zwyczaje tubylców, jak wygląda szkoła, w jaki sposób mieszkańcy spędzają czas wolny, co należy do ich obowiązków, jak nazywa się ta kraina.
Książka jako mapa
Przed czytaniem lektury daj dziecku kartkę, najlepiej formatu A-3, a nawet większą. Powiedz, że to mapa, która na razie jest pusta, ale za sprawą wyobraźni dziecka, w miarę czytania, będzie zapełniać się nazwami i prostymi rysunkami. Zachęć dziecko, by na kartce jak na mapie zaznaczało ważne wydarzenia, imiona bohaterów, ich cechy, ciekawostki, słowa, których nie rozumie, itp. Siadajcie razem przy mapie i wspólnie opowiadajcie sobie to, co na niej się pojawia. Tłumacz dziecku niezrozumiałe zwroty, rozmawiajcie o tym, co istotnego można wyczytać w tekście, a może intrygujące są ilustracje? W ten sposób, ze zbudowaną mapą myśli, niejedno dziecko łatwiej poradzi sobie z nagromadzonymi wiadomościami i szczegółowymi opisami.