top of page

Dyscyplina pozytywna bierze pod uwagę rozwój dziecka

Pozytywna dyscyplina uczy rodziców, że mózgi dzieci wciąż rozwijają się w niesamowitym tempie, od maluchów do nastolatków i dalej. Wiele umiejętności, których się uczą, wymaga wielu lat, aby je opanować.

Pozytywna dyscyplina bierze pod uwagę zachowanie odpowiednie do wieku, nie oczekując, że dzieci będą dojrzałe emocjonalnie ponad swój wiek. Dzieci nie wybierają złego zachowania; powoli uczą się umiejętności społecznych i życiowych, które pomagają rozwijać dobry charakter. Życie jest dla nich wciąż czymś nowym.

5 fundamentalnych zasad:

1. Wzajemny szacunek

Pozytywna dyscyplina koncentruje się na zasadzie traktowania dzieci z szacunkiem, uznawania ich uczuć i perspektyw. Poprzez promowanie środowiska pełnego szacunku rodzice i nauczyciele mogą modelować zdrową komunikację i uczyć dzieci wyrażania siebie w sposób konstruktywny.

​Często powtarzanym błędem w głównym nurcie edukacji rodzicielskiej jest przekonanie, że dzieci powinny automatycznie szanować swoich rodziców, nauczycieli i inne osoby na stanowiskach kierowniczych. W rzeczywistości, okazywanie im najpierw szacunku pielęgnuje wzajemny szacunek, który chcemy osiągnąć. Modelujemy, jak powinien wyglądać i jak się czuć szacunek. Zaczyna się od zachowania rodziców i zachęca dzieci do odwzajemniania się z czasem.

2. Nauczanie, a nie karanie

Pozytywna dyscyplina kładzie nacisk na nauczanie dzieci odpowiednich zachowań. Rodzice działają jako przewodnicy, pomagając swoim dzieciom zrozumieć, co robić i zachęcając je do dokonywania pozytywnych wyborów (z uwzględnieniem wieku rozwojowego).

Istnieją znaczące dowody na korzyści płynące ze wzmacniania pozytywnego (nie jako nagrody, ale jako „łapanie” naszych dzieci na robieniu rzeczy właściwie).

3. Zachęcanie do rozwiązywania problemów

Pozytywna dyscyplina promuje u dzieci krytyczne myślenie i umiejętności rozwiązywania problemów. Zamiast mówić dzieciom, jak sobie radzić, rodzice angażują je w dyskusje, pozwalając im aktywnie uczestniczyć w znajdowaniu rozwiązań konfliktów.

Umiejętności rozwiązywania problemów to umiejętności życiowe. Dzieci najlepiej nauczą się ich, wykonując je samodzielnie, przy naszym pełnym współczucia wsparciu.

4. Konsekwencja

Kluczem do sukcesu pozytywnej dyscypliny jest konsekwencja. Dzieci nie mogą się zastanawiać, czy ich zachowanie spotka się z wdzięcznością, czy ze złością i karą. 

Pozytywna dyscyplina koncentruje się na idei modelowania autentycznego współczucia.

Rodzicielstwo to długoterminowa relacja, która bezpośrednio wpływa na przyszłość dziecka - będą szukać tego, co jest im znane, gdy dorosną i wybiorą własną społeczność i przyjaźnie. Chcemy, aby pewnego dnia wybierały pokojowe relacje w swoim życiu, ponieważ to jest to, co wydaje im się najbardziej znajome.

5. Więź

Budowanie silnej więzi emocjonalnej z dziećmi leży u podstaw pozytywnej dyscypliny. Pielęgnując ciepłą i wspierającą relację, rodzice tworzą środowisko, w którym dzieci czują się bezpiecznie, aby wyrażać siebie i szukać wskazówek.

Wspólne ustalenia po szkole

Kluczowe wnioski:
To, co możemy chcieć nazwać „złym zachowaniem”, to w rzeczywistości dziecko, któremu brakowało umiejętności, wiedzy, praktyki lub zasobów, aby zachowywać się lepiej w danym momencie. Naszym zadaniem jest ich nauczanie. Dzieci uczą się najlepiej, gdy czują się bezpiecznie emocjonalnie i fizycznie.

Przykładowe techniki do wykorzystania w domu

Nie rób nic

Przydaje się kiedy nie mamy siły albo chcemy by dziecko doświadczyło naturalnych konsekwencji swojego zachowania. 
Nie chce jeść? Ok, może nie jest głodne. Ale innego obiadu nie będzie. Za późno poszedł spać? (w przypadku starszego dziecka), no to się nie wyśpi.

Pozytywna Przerwa

Są takie momenty, kiedy nasz mózg nie przyjmuje argumentów i faktów. Gdy wieczorem kumulują się stresy z całego dnia, wystarczy wtedy jedno słowo czy źle odstawiony kubek i wtedy ... Pomyśl, że tym bardziej dzieciom jest trudno radzić sobie z emocjami. 
Dlatego Pozytywna Przerwa to technika zarówno dla dziecka jak i rodzica, by dać sobie czas i odparować.

Humor

Gdy inne rzeczy nie działają... zaczynij tańczyć i wygłupiać się z dziećmi gdy nadchodzi kryzysowa godzina. W książce „Pozytywna Dyscyplina” jest cudny przykład, gdy ojciec widząc sprzeczkę rodzeństwa, udaje, że jest prezenterem telewizyjnym...

Specjalny czas

Ile czasu tak naprawdę spędzasz z dzieckiem? Nie myśl o żadnych obowiązkach, bądź z dzieckiem bez oglądania się na zegarek - nawet kilka minut tylko zabawy. Ze starszym dzieckiem warto ustalić specjalny czas jako konkretny termin, może to być specjalne wyjście, rozrywka, którą samo wybierze.​

Plan Dnia (Tygodnia)

Warto ustalić wcześniej i zapisać lub narysować symbolami: „Co robimy rano by wyjść do przedszkola czy szkoły?”. Ważne aby to dziecko zapisywało (jeśli umie), a na pewno proponowało kolejne czynności (nawet jeśli to będzie krótka zabawa przed śniadaniem:) bo wtedy jest większa szansa że będzie trzymać się ustalonego planu. Wtedy szefem jest Plan.

Pozytywna Dyscyplina to klasyczna metoda wychowawcza rozwijana od 1981 roku 
Pozytywna Dyscyplina dostarcza rodzicom gotowych narzędzi i technik do pracy nad sobą i do pracy z dzieckiem. Pozytywna Dyscyplina została stworzona, aby kształcić młodych ludzi do bycia odpowiedzialnymi, pełnymi szacunku i zaradności członkami społeczeństwa. 

PD jako metoda

Korzyści stosowania metody

  • Pomaga dzieciom poczuć łączność i przynależność, że są ważne w rodzinie i społeczności.

  • Jest jednocześnie pełna szacunku dla osoby i wymagająca dla problemu. 

  • Jest skuteczna długofalowo - bierze pod uwagę to, co dziecko myśli, czuje, czego się uczy i jakie podejmuje decyzje o sobie samym i o swoim świecie.

  • Uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych, szacunku, dbania o innych, rozwiązywania problemów, współpracy oraz umiejętności wnoszenia wkładu i bycia pożytecznym.

  • Zaprasza dzieci do odkrywania, jak bardzo są zdolne i kompetentne.  

Pomaga rodzicom:

  • zrozumieć swoje dzieci,

  • wspierać ich naturalny potencjał, 

  • wychowywać je na mądrych, pewnych siebie, odpowiedzialnych i wrażliwych dorosłych

  • SKUTECZNIE radzić sobie z codziennymi trudnościami, takimi jak ubieranie się, wychodzenie z domu, sprzątanie, mycie zębów i tym podobne.

Metoda ta uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych w zachęcający dla dzieci i dorosłych, pełen szacunku sposób. 

Krąg przyjaźni i zaufania

Dzieci, które czują więź ze swoją społecznością, rodziną i szkołą wykazują mniej skłonności do nieadekwatnych zachowań i złego zachowania. Aby odnosić sukcesy, będąc członkiem swojej społeczności, dzieci muszą nauczyć się niezbędnych umiejętności społecznych i życiowych.

PD dla przedszkolaków i nastolatków

Dla przedszkolaków

  • Zawsze wyjaśniaj zasady – dziecko należy nauczyć wszystkich zasad poprawnego zachowania, podobnie jak korzystania ze sztućców, czy z toalety. Wraz z postawioną granicą, staraj się tłumaczyć dziecku z czego ona wynika. Lepiej zrozumie wtedy ...

  • Unikaj słowa “nie” – jeśli nie podoba Ci się określone zachowanie dziecka, zamiast rozpoczynać zakaz od słowa „nie”, znacznie lepiej sprawdzi się zmiana komunikatu na bardziej pozytywny. Zamiast mówić „nie rzucaj tego papierka na podłogę”, powiedz „wyrzuć ten papierek do śmieci”. Jeszcze lepiej, uzasadnij swoje zdanie “…

  • Stosuj zakazy w przemyślany sposób – kiedy mówisz, że dziecku czegoś „nie wolno”, warto by odnosiło się to do wyjątkowych sytuacji. Wyraźny, stanowczy zakaz, który nie jest przez Ciebie powtarzany zbyt często, zwróci uwagę dziecka i podkreśli wagę tego, co powiedziałeś. Pamiętaj, że tego typu zakazy powinny obowiązywać w każdej sytuacji. Kiedy ...

  • Nie chroń dziecka przed naturalnymi konsekwencjami – nic tak nie uczy samodyscypliny, jak własne błędy. Zawsze warto jednak ostrzegać przed tym, co może się stać. Wystarczy, że powiesz „Jeśli skacząc do kałuży ... 

  • Zawsze nagradzaj za dobre zachowanie – w większości przypadków, wystarczającą nagrodą za prawidłowe zachowanie jest Twoja uwaga. Nie powinieneś kupować zabawek za każdym razem, kiedy dziecko będzie grzeczne. Kiedy spodobało Ci się zachowanie dziecka, możesz powiedzieć... A Twoja uwaga, to nagroda sama w sobie, dlatego ...

Dla nastolatków

  • Wykorzystuj zachętę – różni się ona od pochwały tym, że zwraca uwagę na włożony wysiłek, a nie koncentruje się tylko na samym efekcie działania. Zainteresowanie dzieckiem i zachęcające komunikaty to podstawa pogłębiania wzajemnej relacji. Staraj się ...

  • Spróbuj poczucia humoru zamiast kazań i wymówek - dzięki niemu jesteśmy w stanie poprawić atmosferę i zachęcić do współpracy. Żarty nie mogą jednak nikogo upokarzać i nie mogą dotyczyć żadnej osoby, w szczególności nastolatka, który jest bardzo wyczulony na swoim punkcie. Staraj się ...

  • Rób interesy i bierz zastawy – proponowanie obopólnie korzystnego interesu, może zmotywować nastolatka, kiedy wszystkie inne metody zawodzą. Każda taka umowa powinna: być realistyczna, brać pod uwagę wiek i umiejętności nastolatka, a jej realizacja powinna być kontrolowana przez rodzica. Dobry przykład takiej umowy ...

  • Wspólnie rozwiązujcie problemy – zaproś nastolatka do rozmowy i razem nazwijcie problem. Zapytaj dziecko, jak widzi tę sytuację i co czuje w związku z nią. Podziel się swoim punktem widzenia, na temat problemu, który spostrzegasz, a następnie wspólnie poszukajcie rozwiązań i wybierzcie takie, które odpowiada obu stronom. Koniecznie ...

  • Stosuj uprzejmą i stanowczą konsekwencję – Twoje uwagi co do zachowania dziecka muszą być proste, zwięzłe i przyjazne w tonie: np. „Widzę, że nie zrobiłeś tego, co miałeś zrobić. Może zrobisz to teraz?”. W odpowiedzi na protesty zapytaj: „Na co się umawialiśmy?”.  Jeżeli młoda osoba nadal się opiera, nie mów nic więcej. Odwołaj się do komunikacji niewerbalnej. Uśmiechaj się ze zrozumieniem, obejmij nastolatka, pokaż mu zegarek). Tak działa zasada „mniej znaczy więcej”...

bottom of page