1683 r.: Bitwa pod Wiedniem

​

Imperium Osmańskie swoją potęgę opierało na podbojach. W XIV wieku Turcy podbili Bizancjum, Bułgarię, Albanię i Serbię. Stolica Węgier i środkowa część kraju też znajdowała się pod panowaniem tureckim, tak jak Kreta. W 1672 roku uderzyli na Polskę, zdobywając Kamieniec Podolski i zajmując Podole. Także część Ukrainy Prawobrzeżnej była podporządkowana Turkom. Okazja do podboju państwa Habsburgów pojawiła się w 1682 roku, kiedy w należącej do Austrii części Węgier (obecnej Słowacji), wybuchło powstanie antyhabsburskie.   Zagrożony najazdem cesarz austriacki Leopold I Habsburg zwrócił się do Polski z propozycją zawarcia zaczepno-odpornego przymierza przeciw Turcji, które zawarto 1 kwietnia 1863 roku. Gwarantem traktatu został papież Innocenty XI. W traktacie ustalono, że w obliczu zagrożenia Krakowa albo Wiednia, druga strona pośpieszy na pomoc, a pieniądze na utrzymanie wojsk polskich wyłożą cesarz austriacki i papież. Tymczasem Turcy zbierali siły w Adrianopolu i 31 marca 1683 roku armia turecka wyruszyła do Belgradu pod wodzą sułtana Mehmeda IV. Tam dołączyły siły z pobliskich prowincji. Dowódcą wyprawy został wielki wezyr Kara Mustafa. Wezyr zamierzał wykorzystać element zaskoczenia i do końca nie było wiadomo, czy uderzenie będzie skierowane na Polskę czy na Austrię. Pełny tekst artykułu czytaj tutaj