ADAM  MICKIEWICZ

Pisany w Paryżu, z nostalgii za „krajem lat dziecinnych”, stworzony jako obraz Polski idealnej, szczęśliwej, swojskiej, takiej, która odeszła już w przeszłość, przedstawiał rzeczywistość diametralnie różną od opisanej w Epilogu – odnalezionym w pośmiertnych papierach poety – współczesności. Jest to dzieło wielogatunkowe, łączące w sobie elementy różnych gatunków literackich, takich jak: epopeja – bo wzorowane jest na wzorach klasycznych – Iliadzie i Odysei Homera, zaczyna się inwokacją, zawiera wiele rozbudowanych („homeryckich”) porównań, opisy bitew, a zastosowany w nim 13-zgłoskowiec ze średniówką po 7. sylabie jest odpowiednikiem antycznego heksametru; epopeja narodowa, bo przedstawia losy danego narodu w ważnym dla niego, pełnym nadziei na odzyskanie niepodległości, momencie historycznym związanym z wyprawą Napoleona na Rosję; sielanka (idylla) – bo opisuje świat pierwotnego szczęścia, do którego dopiero – za sprawą Jacka Soplicy i idei wywołania powstania na Litwie – wkracza historia; gawęda – bo jest nasycone opowieściami Wojskiego; powieść – wg Kazimierza Wyki „najświetniejsza i najbardziej nowatorska”; zawiera typowe wątki powieściowo-romansowe, np. miłość z przeszkodami, znaczący udział postaci fikcyjnych w wydarzeniach historycznych; poemat metafizyczny – określenie Czesława Miłosza, uwypuklające obecny i przedstawiany w całym utworze „ład istnienia”. Więcej zobacz tutaj