Wiersze ze strony "Rok z życia bocianów"

​

​

"Bociany"

I. Suchorzewska

​

Klekce bocian bocianowej

W Afryce nad rzeką:

- Czas się zbierać do podróży,

Do Polski daleko!

Kiwa dziobem bocianowa,

Brodząc w ciepłej rzece:

- Bardzo chętnie, już mój mężu

Do domu polecę.

Tu mi jakoś za gorąco,

Duszno, słońce męczy

Nigdy nie ma niepogody,

Deszczu, chmur i tęczy!

-Tam nas czeka chłodna łąka,

Czekają topole,

Złote jaskry i kaczeńce.....

I gniazdo na szkole!

​

​

​

"Koncert życzeń"
M. Buczkówna

Umiem układać wiersze

Chwalił się szerszeń.

-No to powiedz
choć trzy zwrotki-

Proszą jaskry i stokrotki.
-Bzy bzy bzy-

Kwitną bzy.

Bzyk bzyk bzyk

Bez już znikł.

Bzu bzu bzu- Nie ma bzu.

-Dziękuję za piękny koncert-

Zawołał bociek,

Co zjawił się na łące.

Masz szczęście, że lubię poezję,

Dlatego ciebie nie zjem.

​

​

​

"Powróciły do domu bociany"
Jan Kasprowicz

Powróciły do domu bociany

Z zamorskiej powróciły ziemi.

Słonko skrami grzeje promiennymi,

Kwiat po łąkach lśni się rozsypany.

Dźwięczą srebrne rzeki,

Szumi bór daleki

Żywiczne śląc zapachy na rozległe łany.

​

​

​

"Powrót bocianów"

S. Szuchowa, H. Zdzitowiecka

 

Przylecialy z daleka

I krążyły nad łąką.

Zobaczyły je dzieci

Gdy rankiem wzeszło słonko.

Przyleciały nad wioską,

Kołowały powoli,

Aż przysiadły na gnieździe,

Na starej topoli.

Zobaczyły je dzieci,

Powitały radośnie.

A witajcie, bociany,

Powiedzcie nam o wiośnie!

Siadły na swej topoli,

Stare gniazdo poznały,

Dzieciom na powitanie

O wiośnie klekotały.

 

​

​

Żabka i bocian

J. Ruth Charlewska

 

Pytała żabka bociana,

Co robi na łące z rana.

Na to bocian: "Kle, kle, klem,

Nie wiesz, że śniadanie jem?"

Dziwowała się pogodę:

"Pan tak lubi wodę,

Dlaczego pan duma w błocie,

Możeś chory panie bociek?"

Na to bociek z wielką swadą:

"Szykuję się do obiadu.."

Pytała żabka wieczorem,

Gdy księżyc wschodził za borem:

"Co robisz panie bocianie,

Przecież jest pora na spanie."

A bocian z poważną miną:

"Będę jadł żaby, dziecino."

Od tej pory żabka mała

Już bociana nie pytała.

​

​

​

Wiersz: "Rozmowa z bocianem"

Or - Ot (A. Oppman)

 

Dzieci: - Skądżeś to wrócił, ty boćku siwy,

Na nasze łąki, na nasze niwy?

Bocian: - Z dalekiej strony, zza siódmych mórz,

A za mną wiosna idzie tuż, tuż.

Dzieci: - A czemu boćku, gdy spadną szrony,

Lecisz, uciekasz w dalekie strony?

Bocian: - Tam słonko świeci jak długi rok,

Barwiste kwiaty radują wzrok.

Dzieci: - A czy ci nie żal rzucać swej ziemi,

Gdy pod śniegami drzemie srebnemi?

Bocian: - Oj, żal mi łąk tych, gdy lecę w dal,

I chat wieśniaczych... Oj, żal mi, żal!

Dzieci: - To zostań boćku, zostańże z nami

Czy tu nie ładniej niż za morzami?

Bocian: - A czymże tutaj wyżywię się?

A czym nakarmię pisklęta swe?

Dzieci: - Są przecież grzyby, jest w snopach zboże,

Owies, pszenica... Lubisz je może?

Bocian: - Za te przysmaki całuję rączki –

Ja wolę żaby albo zajączki.

​

​